Groch (Pisum)
Przywędrował do Europy z Azji Mniejszej, tej niewyczerpanej spiżarni naszego kontynentu. Zajadała się nim starożytność, zarówno grecka jak i rzymska; istnieją nawet liczące sobie niemal 2000 lat rzymskie przepisy na potrawy z grochu (Apicjusz). Groch przypadł szczególnie do smaku Polakom i bardzo wcześnie zadomowił się w kuchni staropolskiej (groch z grzybami, grochówka z kiełbasą).
Groch młody, cukrowy, zwany groszkiem zielonym, to specjalnie delikatna odmiana (jest ich wiele) grochu, którego ziarenka wyłuskuje się z młodych, zielonych strąków. Ziarenka groszku zielonego są soczyste, słodkie i lekko strawne. Zawierają liczne witaminy i cukry oraz wyróżniają się niską kalorycznością – naturalnie, jeżeli nie każemy im pływać w maśle. Groszek zielony gotuje się czasem w strączkach. Nadaje się do spożycia na surowo i stanowi atrakcyjny składnik wielu efektownych surówek.
Groch suchy ma duże wartości odżywcze i jest wysokokaloryczny. Zawiera aż 20% białka i 60% węglowodanów. Łuska suchego grochu jest, nawet po najdłuższym gotowaniu, bardzo ciężko strawna i może wywołać podrażnienie jelit. Dlatego słusznie czyni ten, kto groch przeciera. Groch jest wskazany dla ludzi pracujących fizycznie, dla sportowców i używającej dużo ruchu młodzieży. Nie należy go spożywać w zbyt dużych ilościach i zbyt często.