Gęś
Zasługą oswojenia dzikiej gęsi nilowej i uczynienia z niej cennego ptaka domowego przypisuje się starożytnym Egipcjanom. Na malowidle ściennym zdobiącym grobowiec jednego z faraonów odkryto scenę przedstawiającą tuczenie gęsi ,,na siłę”, przez wpychanie im do dziobów pokarmu.
W Rzymie gęsi cieszyły się podwójną sławą: kapitolińskie, które gęganiem powiadomiły obrońców miasta o podstępnie skradających się Gallach, oraz te anonimowe, dostarczające, zwłaszcza gdy były tuczone figami, znakomitego pieczystego.
Kuchnia polska wcześnie poznała się na zaletach gęsi, dostarczających nie tylko mięsa i smalcu, ale również śnieżnobiałego pierza. Gęś była tradycyjnym pieczystym na świętego Marcina (11 .XI).
Mięso gęsi jest smaczne, lecz tłuste i ciężko strawne. Z pięciokilogramowej gęsi wytapia się w czasie pieczenia od 3/4 do 1 kg smalcu, cenionego jako dodatek do gotowanej kapusty, bigosu itp.
Najsmaczniejsze są gęsi 5-8-miesięczne i to jest powodem, że — mimo iż należą do ptaków długowiecznych — tylko wyjątkowo dożywają sędziwego wieku.
U Niemców gęś jest daniem wigilijnym, oczywiście na stołach protestantów.
Gęsi są ptakami towarzyskimi, trzymają się w stadach i słyną z trwałych oraz wiernych małżeństw. Nie wiadomo więc skąd wzięło się popularne powiedzenie „głupia gęś”.