Dżem (ang. jam)
Dżemy, zwane również marmoladą angielską, były i są nadal specjalnością kuchni angielskiej. Zdobyły sobie światową popularność, usuwając w cień staroświeckie konfitury. Najsławniejszy z dżemów — to klasyczny angielski dżem pomarańczowy, niezastąpiony dodatek do angielskiego śniadania. Dżem jest czymś pośrednim pomiędzy konfiturą, galaretką i marmoladą. Najlepsze są dżemy gotowane we własnym soku owoców, stanowiących ich podstawę. Bardzo smaczne są też dżemy, w skład których wchodzą różne gatunki owoców, z tym, że do mieszanej domowej kompozycji koniecznie należy użyć owoców, których sok ma właściwości galaretowacenia (czarne i czerwone porzeczki, niezupełnie dojrzałe kwaśne jabłka, szczególnie rajskie i „dziczki”, czarne jagody, dojrzały agrest, jeżyny, nie przejrzałe maliny i truskawki). Klasyczny dżem zawiera zarówno owoce rozgotowane na miazgę jak i całe. To właśnie nadaje mu m. in. charakterystyczną konsystencję. Dlatego najpierw rozgotowujemy część owoców z cukrem, potem zaś krótko dosmażamy uzyskaną marmoladę z całymi owocami, nie dopuszczając do ich rozgotowania. Do dżemów używamy mniej cukru niż do konfitur (50-60 dkg na 1 kg owocu). Obniża to nie tylko koszty przetworu, lecz pozwala na zachowanie naturalnego smaku i aromatu owoców. Dżem najlepiej smakuje rozsmarowany na ciepłych grzankach z bułki lub jasnego chleba. Ci, co nie lękają się tuszy i cholesterolu, mogą najpierw grzankę posmarować masłem, a potem dopiero dżemem.
