Rysunek. Ogrzewanie bulierowe: B — zbiorniki, P — przewody.
Ogrzewanie bulierami. W serowniach szwajcarskich posiadających kotły parowe używa się coraz częściej bulierów do ogrzewania serowni. Są one wyrobione z pocynkowanej grubej blachy, mają kształt spłaszczony, boki półkolisto zaokrąglone, wysokość około 1,80 m. Stoją po jednym w piwnicy lub po dwa, każdy osobno na skrajnych końcach. Jedno z ulepszeń ogrzewania bulierowego polega na tym, że w celu dokładnego rozprowadzenia ciepła ciągnie się od zbiornika przewody wodne, z których woda oddawszy ciepło wraca z powrotem do buliera. Samoczynne krążenie bez ponownego ogrzewania buliera trwa do 20 godzin i jest najkorzystniejsze, gdyż różnica temperatur wody (dopływającej i odpływającej) wynosi około 2°C. Zbiorniki na wodę są w gruncie rzeczy akumulatorami ciepła, które doprowadza się od czasu do czasu z kotła parowego, najlepiej po ukończeniu pracy. Ciepło oddają drogą promieniowania na zewnątrz. Gdy dwa takie zbiorniki połączy się przewodami pod pewnym kątem nachylenia, otrzyma się jakby centralne ogrzewanie wodą, zasilane parą z odległego kotła.
Rozmiary zbiorników zależą od przestrzeni dojrzewalni oraz od temperatury, którą trzeba utrzymać. Zwykle liczy się 18 l wody na 1 m3 przestrzeni do ogrzania. Do ogrzewania dojrzewalni o znacznej kubaturze lepiej ustawić dwa mniejsze zbiorniki niż jeden wielki.
Gdzie nie ma pary, tam można urządzić także podobne zbiorniki na ciepłą wodę, ale zaopatrzone w palenisko.
Chłodnia. W serowniach należy urządzać chłodnie, gdyż chronią one od wielu strat. W serowniach zachodzi często konieczność chłodzenia i zamrażania. Kompresory powinny działać automatycznie, gdyż serowar nie ma czasu na obsługę i stały nadzór.
Police, czyli półki w serowni. Sery umieszczone są podczas dojrzewania na półkach z desek. Materiał na półki powinien być suchy, odleżały, z drewna jodłowego. Deski sosnowe jako żywiczne trwalsze są od jodłowych. Można używać także świerkowych desek tam, gdzie nie ma nadmiernej wilgoci, albo gdzie pod sery daje się osobne podkładki z innego materiału. Wiemy bowiem, że soki świerku w pewnych warunkach mogą powodować czerwone zabarwienie serów.
Police składają się albo z długich na kilka metrów, nieprzeciętych desek, opartych na ramiączkach przytwierdzonych do szuł, czyli słupców, albo też z pociętych na krótsze kawałki o długości 1 do 2 m ułożonych luźno na stawidłach. Grubość (2,5 do 4 cm) i szerokość desek zależy od ciężaru serów oraz ich rozmiaru. Nigdy ser nie powinien leżeć na dwóch deskach nie przylegających ściśle do siebie.
Rysunek. Szczegóły policy stawidłowej na sery ementalskie: a) widok z boku, b) — widok z góry.
Krótkie deski są zwykle wygodniejsze od długich tak w układaniu ich, jak też w utrzymaniu czystości, łatwo je bowiem wynosić, myć i suszyć. Stawidła (stelaże) należy przed użyciem nasycić gorącym pokostem. W ten sposób przedłuży się znacznie ich trwałość.
Półki ustawia się w odległości 5 do 8 cm od ściany, aby chronić je od butwienia i ułatwić krążenie powietrza. W tym celu daje się od ściany odpowiednio grube kliny.
