Koniak (Cognac)

Cognac jest wprawdzie małym miastem francuskim w departamencie Charente-Maritime, lecz nazwa jego znana jest na całym świecie, ponieważ noszą ją znakomite destylaty winne o wykwintnym smaku i aromacie. Do produkcji francuskiego koniaku używa się jedynie win uzyskanych z winnic departamentu Charente. Po destylacji, bezbarwny i zupełnie jeszcze niedojrzały smakowo (oraz pod względem „bukietu”) wysokoprocentowy napój wlewa się do beczek dębowych, w których dojrzewa przez wiele lat (do 501). W tym czasie destylat winny, nabierając złocistego koloru i „bukietu”, zamienia się w szlachetny koniak, owo wielbione przez poetów francuskich „drzemiące w dębowych beczkach pitne złoto”. Istnieje wiele firm produkujących koniak. Najsławniejsze to: Armagnac, Courvoisier, Camus, Henessy, Martell, Napoleon, Remy i Salignac. Nazwa „cognac” jest prawnie strzeżona! Butelka oznaczona trzema gwiazdkami kryje koniak, który dojrzewał 10-15 lat. Inne międzynarodowe oznaczenia jakości i starości koniaku to: V.O. (very old) – około 20 lat dojrzewania, V.S.O. (very superior old) — 20-25 lat dojrzewania i V.S.O.P. (very superior old Pale) — 30 i więcej lat dojrzewania. Z francuskimi koniakami konkurują z powodzeniem jakością i ceną znakomite koniaki armeńskie: „Otbornyj” 42-procentowy (siedmioletni), „Jubilejnyj” 43-procentowy (dziesięcioletni) oraz trzy koniaki najwyższej klasy: „Armenia” 45-procentowy, „Dwin” 50-procentowy i „Erewan” 57-procentowy.

Koniak jest jednym z najszlachetniejszych napojów alkoholowych. Podaje się go po jedzeniu (nigdy do przystawek!) do czarnej kawy, zawsze w temperaturze pokojowej lub nawet o parę stopni wyżej, jeżeli to możliwe – w baloniastych, ku górze zwężających się kieliszkach zwanych „napoleonami”. Do kieliszka nalewa się około 50 g koniaku, nie więcej. Jest klasycznym składnikiem niejednego koktajlu, używa się go w wykwintnej kuchni do nadania ostatniego szlifu (w maleńkich ilościach, dokładnie podanych w przepisach) wielu potrawom, jak drób, sosy, pieczenie, kremy, ciasta itp.