Czereśnia (Prunus avium)
Czereśnie uprawiali, wysoko je sobie ceniąc, starożytni Grecy i to już w IV wieku p.n.e. Rzymianie poznali je znacznie później, dzięki wodzowi – smakoszowi Lukullusowi (117—57 p.n.e), który wśród wielu łupów (z wyprawy przeciwko Mitrydatesowi) przywiózł również i drzewka czereśniowe. Czereśnie zaaklimatyzowały się nie tylko z łatwością w Italii, ale i w całej niemal Europie, napotykając tu i ówdzie od dawna uprawiane, rodzime odmiany. Dziś istnieje bardzo dużo odmian czereśni o owocach jasnożółtych, różowych i czerwonych. Szlachetne odmiany wyróżniają się dużymi owocami, o soczystym słodkim i dyskretnie aromatycznym miąższu. Czereśnie są owocem sezonowym. Jada się je przeważnie surowe (należą do najwcześniejszych owoców), choć kompoty, a nawet i konfitury (służące głównie do przybierania tortów i mazurków) mają niemało zwolenników. Klasycznym ciastem wczesnego lata jest kruchy placek z czereśniami, a wódki i likiery czereśniowe to pozycje alkoholowe o międzynarodowej reputacji. Surowe owoce czereśni zawierają obok raczej skromnego zestawu witamin bardzo atrakcyjny zestaw soli mineralnych (potas, sód, wapń, magnez, żelazo i fosfor). Są więc owocem nie tylko smacznym, ale — dla organizmu — w całym tego słowa znaczeniu ożywczym.
