Dągi kadzi powinny być z łupanego dębu, bez sęków, o grubości 60 do 80 mm.
Cztery obręcze 3 X 60 mm wzmacniają otulinę beczkową, przy czym dolna powinna być tak nabita, żeby poniżej niej można było dać wylot dla skroplonej pary. Aby uniknąć wstrząsów i niebezpieczeństwa wgięcia blachy do wewnątrz, co się czasem zdarzało w próżnych kotłach stale przymocowanych do otuliny, gdy niebacznie puściło się silny prąd pary, wprowadziłem luźne wstawienie kotła i dla tego właśnie potrzebne jest wzmocnienie kotła mocną kryzą. Uszczelnienie stanowi pleciony warkocz z konopi, ułożony na krawędzi dąg. Kryza wzmacnia doskonale kocioł i chroni jego wierzch od pogięć, a całość od osiadania w głąb. Para puszczona do próżnego kotła nie wygnie go, co najwyżej podniesie. Napełniony — wytrzymuje całe dozwolone ciśnienie, tj. 4 at. Zbyteczny staje się wentyl redukcyjny w pobliżu kotła, gdyż nadmiar pary ma zawsze wolny upust.
Przekrój kotła szwajcarskiego luźno umieszczonego w beczkowej otulinie.
Ten sam sposób luźnego zawieszania oraz wzmocnienia kryzy wprowadziłem też z korzyścią do wanien amerykańskich. To ułatwia też rozebranie i naprawę kotła czy wanny. Nie jest ustalone, czy kotły lub kadzie mają mieć u spodu kurki spustowe. Jestem przeciwnikiem takich wygód kosztem jakości wyrobu. Kurki zatrzymują skrzep i gęstwę, które, jako nieobrobione prawidłowo, stanowią później niepożądaną domieszkę. Serwatkę można łatwo spuścić lewarem a resztki odczerpać kielnią.
Należy wprawić po dwa zawory w przewodach parowych wszędzie, gdzie chcemy uniknąć dogrzewania wskutek nieszczelności zaworów, a jest to konieczne przy kotłach i kadziach serowarskich.
Bezpośrednie stykanie się gorącej pary z drzewem sprawia, że drzewo wygotowuje się i traci na trwałości. Toteż jest praktycznie wyłożyć szczelnie wnętrze kadzi galwanizowaną blachą, zalutowaną wszędzie na szwach. Wtedy drewno pozostanie nietknięte i suche, a kadź dębowa może wytrwać kilkadziesiąt lat. To samo dotyczy wanien amerykańskich. Można też użyć (co jest nawet lepsze) blachy aluminiowej.
Należy zapuścić kadzie wewnątrz i zewnątrz gorącym pokostem, który chroni je od wilgoci i butwienia. Powinny one stać na cementowym cokole o wysokości 15 do 20 cm, a przynajmniej na podpórkach.
Kotły i kadzie zasilane parą dogrzewają zwykle mleko resztą zatrzymanej pary o 0,5 do 1°C.
Z tym trzeba się liczyć i zamknąć dopływ pary odpowiednio wcześniej, tak jak w poprzednim doświadczeniu.
Wanny nie nadają się do wyrobu wszystkich gatunków serów, gdyż nie można w nich wykonać wszystkich zabiegów np. skupiania masy serowej w okrągłą bryłę. Odrębny jest też sposób przeróbki i innych tu się używa narzędzi, gdy się pracuje przy okrągłych kotłach. Wielką zaletą ich jest łatwy do nich dostęp i możliwość przeróbki wielu tysięcy litrów mleka w jednym naczyniu.
Rysunek z lewej. Wanna amerykańska typu „Oneida .
Rysunek z prawej. Kocioł z urządzeniem do mechanicznego krajania i mieszania.
Kadzie i wanny chroni się od butwienia dając im podstawki np. kamionkowe. Nawet ciężkie wanny można uczynić nieco wywrotniejszymi dając wyższe podstawki pod środkowe nogi a usuwając je od strony szczytowego kurka.
Przyrządy do mechanicznego krajania i mieszania skrzepu i gęstwy oraz do czyszczenia samych naczyń można zastosować tak do kotłów jak też do wanien amerykańskich.
